Psychoterapia dzieci i młodzieży

Prowadzenie psychoterapii indywidualnej dzieci jest możliwe już od około trzeciego roku życia dziecka.  Wskazaniem są zauważalne trudności w kontakcie emocjonalnym i społecznym (obserwowane w domu i/lub w żłobku,  przedszkolu), nadmierne ataki złości, agresji, autoagresji, zachowania lękowe itp. Ponadto psychoterapia zalecana jest dla dzieci doświadczających stresu, np. rozwód rodziców, strata bliskiej osoby, doświadczenie przemocy.

Dzieci i młodzież w okresie szkolnym mogą potrzebować psychoterapii (lub chociaż konsultacji psychologicznej) w związku z trudnościami w nauce, trudnościami emocjonalnymi typu zaburzenia lękowe, objawy nerwicowe (dolegliwości bólowe nie mające podłoża somatycznego), trudnościami w relacjach z rówieśnikami i/lub osobami dorosłymi, zaburzeniami depresyjnymi, niekontrolowanymi wybuchami złości, samookaleczeniami, zaburzeniami odżywiania, sięganiem po substancje psychoaktywne lub profilaktycznie w sytuacjach silnego stresu, np. rozwód rodziców, choroba itp.

Psychoterapia dzieci i młodzieży uwzględnia ich kontekst rozwojowy i rodzinny, dlatego też rozpoczyna się od spotkania z rodzicami i omówienia z nimi trudności dziecka. Polega to na zebraniu dokładnego wywiadu rozwojowego, omówieniu sytuacji rodzinnej itp. Takie spotkanie bardzo często pomaga rodzicom wstępnie zrozumieć szerszy kontekst problemów prezentowanych przez dziecko lub nastolatka.